“Sint Martinus Houthem is dit jaar aan de beurt om deel te nemen aan de opening met vlaggenparade” stuurde Ger Eussen van de RK ZLSB ons een klein half jaar geleden. De vorige keer konden velen van ons zich niet meer heugen, dus zeiden we hier uiteraard “gewoon” JA tegen. Hoe dichterbij het OLS kwam, des te serieuzer werd deze oproep. En toen we een kleine maand geleden het bericht kregen dat we al om 09.40u op het OLS terrein aanwezig moesten zijn, toen krabden we ons toch even achter de oren. Dat was toch wel heel vroeg. Maar niet getreurd, we hadden er onverminderd veel zin in om samen deze bijzondere dag te gaan beleven. Zo ongeveer de helft van onze geüniformeerde leden was nog nooit met een schutterij op een OLS geweest, dus dat was letterlijk de vuurdoop. En de geroutineerde schutters hadden door corona ook al 2 jaar geen OLS meer meegemaakt, dus we moesten er allemaal weer aan wennen om aan zo’n groot schuttersevenement deel te nemen.

Op de schietoefening van de dag ervoor was bepaald wie in het zestal mocht plaatsnemen. Dat zouden Mathie Broers, Erik Darding, Dirk Van Melick, Els Hambeukers, Michelle Oostwegel en Kevin Schrooders zijn. Aloys Ackermans zou zijn taak als buksmeester uitvoeren, Nick Jansen zou de paraplu vasthouden en ook de optekenaar Jef Pluijmen en de federatiecontroleurs Ton Selten en ik waren geïnformeerd over hun taken voor de dag erna. De materiaalwagen was de avond ervoor ook al geladen, want ons verenigingslokaal was op zondag logischerwijs zo vroeg ook nog niet open.

Dus daar zaten we eergisteren, ogen op half zeven, de een met een ochtendhumeur en de ander zonder, maar allemaal gemotiveerd om er samen een onvergetelijke dag van te maken. In de bus werd de microfoon ter hand genomen om het tijdschema nog maar eens door te geven en er werd al een eerste “Lang Zal Ze Leven” gezongen voor onze jarige hospitaalsoldaat Danique Broers gezongen. De sfeer zat er vanaf het begin al meteen goed in.

Na een klein uurtje kwamen we aan in Meijel. Een compact terrein, gezellig alles dicht bij elkaar, maar toch groot genoeg om die duizenden schutters en bezoekers te herbergen. Al was de afstand tussen waar de materiaalwagen stond en waar de schutters werden uitgelaten al een optocht op zich. Maar die stappenteller zou sowieso al overuren maken vandaag dus een paar stappen meer of minder maakten het hem toch niet. Nadat we de materiaalwagen van Autop hadden gevonden en onze spullen hadden gepakt, verzamelden we bij het uittreedterrein voor de ceremoniële opening met vlaggenparade. Harmonie Eendracht Meijel speelde het Europees, Nederlands, Belgisch en het Vlaamse en Limburgse volkslied en de vlaggen werden gehesen. De OLS Federatiepresident Ger Koopmans sprak de aanwezigen toe en sprak zijn dank en bewondering uit. Voor de laatste keer, want er komt een nieuwe OLS Federatiepresident. Nadat hij samen met de andere genodigden een rondje langs de korpsen had gemaakt, werd de opening afgesloten en marcheerde iedereen weer het uittreedterrein uit zodat dat geprepareerd kon worden voor de uittredens van de muziekkorpsen.

Waaronder het onze, want dat trad al om 12.40u uit in de 3e divisie concert sectie B met het werk “Aen de Wan” van dhr. J.G. (Koos) Schroën. Er werd met de stille trom het strijdtoneel op gemarcheerd en onze tambour-maître Roana meldde ons aan. Nadat ze ons in concertformatie had gezet, speelden we het 1e divisiewerk met veel passie en bíjna precies zoals we het met onze nieuwe instructeur Ad Knops hadden geoefend. De jury sloeg het gade en noteerde de op- en aanmerkingen op papier en via de microfoon. Nadat de laatste noot klonk werden de pupiters weggezet en marcheerden we weer met stille trom het terrein met de rode vlag af. Ons optreden werd door het publiek gewaardeerd met een luid applaus, heerlijk! Dat geeft de burger moed, want we zijn natuurlijk niet groot en dan is het fijn als je te horen krijgt dat het toch erg wordt gewaardeerd dat we nog steeds steevast uittreden en ons niet laten kennen.

Daarna was het alweer bijna tijd voor de optocht. Aangezien we optochtnummer 4 waren en de optocht zelf om 13.30u begon, waren we bijna meteen al aan de beurt. Dat is fijn, want dan is het publiek nog fris en fruitig en word je door het geklap en gejuich door de optocht gedragen. Heerlijk is dat, zoveel publiek langs de kant. De optocht was 2,1 km lang, maar voelde absoluut niet zo. Het waaide een beetje en dat zorgde ervoor dat we niet bevangen werden door de hitte. En er waren voldoende waterpunten langs de route. Bij het defilé aangekomen was daar die overvolle tribune vol enthousiaste genodigden en collega-schutters die de opgekomen spanning wegwuifden. En dat L1 er dan staat om live verslag te doen, dat helpt ook niet mee om de zenuwen in bedwang te houden. Ruim van tevoren wordt de tekst aangeleverd die op tv gebracht moet worden, maar in het verleden hebben we helaas meerdere keren gemerkt dat daar toch een eigen verhaaltje van gemaakt wordt dat niet helemaal overeenkomt met de werkelijkheid. Gelukkig was daar Bernie van Lierop, OLS secretaris die medeverslaggever was en die op dat gebied heel kundig is en respectvolle en positieve woorden sprak over onze kleine maar fijne vereniging. Terug op het terrein aangekomen stond iemand van de organisatie aan alle bordjesdragers een herdenkingsspeld uit te delen en onze bordjesdrager Ravi nam die maar wát graag in ontvangst.

Nadat we bij de materiaalwagen even waren bijgekomen, was het tijd om ons voor te bereiden voor de schoonheidswedstrijden en de schietwedstrijd. Schutterskoning Kevin, Generaal Harry, Marketentster Eveline, Jeugdmarketentster Tess en Hospitaalsoldaat Danique moesten zich melden bij het terrein met de witte vlag alwaar hen het hemd van het lijf werd gevraagd en ze uitgebreid van onder tot boven werden bekeken, ookwel bekend als jureren.. Altijd spannend, want zat er nou echt geen vlek in die schort? En hangt de koppel wel hoog genoeg? We moesten het afwachten, want de prijsuitreiking vond pas rond 20.00u plaats.

Na de schoonheidswedstrijden mochten deze dames en heren zich ook gaan omkleden en klaarmaken voor het spannendste van alles, want er was toch zo hard voor geoefend. Vol goede moed werd er plaatsgenomen onder boom 2 rechts, waar optochtnummer 4 op prijkte. Aan de voorbereiding lag het in elk geval niet. Helaas begon het wel steeds harder te waaien, maar dat kon natuurlijk ook een voordeel zijn want zo vielen er meerdere zestallen af en wie weet hoe het dan voor ons zestal zou aflopen.. Het mocht niet zo zijn, bölke 5 wilde bij schutter 2 niet naar beneden. En zo spatte onze droom om de zaterdag erna voor kaveling terug te komen uiteen. Toch werd er doorgeschoten, want die 2x 18 kogels gingen we wel schieten natuurlijk. Uiteindelijk werd het 16 en 17, te weinig om door te kunnen.

Dus werd de buks teruggebracht naar de materiaalwagen en was het tijd om het stokbrood, de kaas, worst en Ingendaeler van stal te halen en het dan maar bij de feesttent gezellig te maken. De bus zou ons om 20.30u komen halen dus was er ruim voldoende tijd om er nog een feestje van te maken. Om 20.00u werden de prijzen afgeroepen en hoe gaaf is dit: voor de eerste keer uittreden en meteen met eremetaal naar huis! Jeugdmarketentster Tess werd 2e met 84% en de jarige Hospitaalsoldaat Danique won in haar categorie met maar liefst 88,75%! Dus toch terug zaterdag, om de schildjes te halen 🙂 Des te meer reden voor een feestje! In de bus op de terugweg werd naar hartelust gezongen en gelachen, want het leven moet je vieren. Ook als je met je schuttersvrienden al 12 uur onderweg bent.

De overige uitslagen zijn als volgt:
2e plaats: Beste marketentster oude exercitie -> Eveline Darding-Curfs (83,17%)
2e plaats: Klaroenkorps met 86,75% (1,25% verschil met de 1e prijs, dus we hadden bíjna ons kampioenschap geprolongeerd)
3e plaats: Mooiste koning in uniform -> Kevin Schrooders (75,33%)
8e plaats: Mooist geklede generaal -> Harry Schurgers (82%)

Helaas zijn we bij de optochtwedstrijden overal nagenoeg onderaan geëindigd. Jammer om te zien dat kwantiteit bij de jury dan blijkbaar nog steeds belangrijker is dan kwaliteit en dat we daardoor als kleine vereniging toch onder doen voor de grote, imposante schutterijen. Maar hey, onze dag was er niet minder om, plezier maken samen is ook heel belangrijk. En dat hadden we!

LEVE SINT MARTINUS!